Shfaqja në prani të regjisorit Johannes Gierlinger.

“Të Ardhmet e Shkuara” është një reflektim politiko-poetik mbi ngjarjet dhe aktet e revolucioneve. Pika e nisjes për këtë film eseistik është Revolucioni i Marsit i vitit 1848 në Vjenë.

Çfarë mbetet nga një revolucion? Kur konsiderohet se ka dështuar? Si manifestohen arritjet e tyre? A kanë frymë të gjatë të gjitha revolucionet?

Në film, dy personazhe të trilluar në Vjenë janë në kërkim, shëtisin nëpër kohë dhe hapësirë ​​dhe duan një gjë: të kuptojnë se çfarë është e ardhmja në të kaluarën dhe çfarë është e shkuara në të ardhmen. Ashtu si arkeologët urbanë, ata kërkojnë reminishenca të harruara prej kohësh të betejave historike dhe i lidhin ato me format e sotme të rezistencës politike. Monumentet, pamjet historike dhe ndërtesat qendrore të Revolucionit të 1848-ës janë vënë në pikëpyetje për rëndësinë dhe lidhjen e tyre me të tashmen dhe janë në kontrast me demonstratat politike të viteve të kaluara. Në këtë mënyrë “Të Ardhmet e Shkuara” pasqyron se si praktikohet të kujtuarit dhe harresa kolektive. Ç’tregon për veten tonë mënyra se si ne kujtojmë? Ç’do të thotë ajo për kohën në të cilën jetojmë dhe për të ardhmen tonë të mundshme? Si brendashkruhet historia – kryesisht e pavërejtur nga ne – në të tashmen tonë dhe çfarë mund të mësojmë prej saj për ditët dhe të ardhmen(t) moderne? Në “Të Ardhmet e Shkuara” riorganizohen dhe bashkohen fragmente të së shkuarës dhe imazhet e së tashmes. Edhe sot, rruga është pika qendrore ku shfaqen dhe shkarkohen çështjet dhe tensionet shoqërore. Kamera ka dokumentuar demonstrata politike në Vjenë ndër vite – duke përfshirë demonstratat e krahut të djathtë dhe kundër-demonstruesve të tyre, lëvizjen “Të Premtet për të Ardhmen” dhe mbrojtësit e pavarësisë së Biafras.

Filmi tregon se çdo lëvizje politike sot, mbart tashmë një të ardhme të shkuar, ashtu siç mbart edhe një të ardhme të shkuar që do të kontekstualizohet sërish nga dikush tjetër pas disa vitesh. Filmi i Johannes Gierlinger përfaqëson një përpjekje për të kuptuar thelbin e politikës duke vënë në pikëpyetje hapësirën publike. Kërkimi i gjurmëve të dy protagonistëve që veprojnë në mënyrë të pavarur na tregon qartë kompleksitetin e kujtesës kolektive dhe të kuptuarit e së tashmes. Filmi është në të njëjtën kohë një portret i një qyteti dhe kulturës së tij të kujtesës, si dhe një dokument historik bashkëkohor i lëvizjeve aktuale politike në Evropë.

Një ese politiko-poetike mbi revolucionet e së shkuarës, të tashmes dhe të së ardhmes, e cila, duke ndjekur Walter Benjamin, shtron edhe pyetjen: A duhet të mbrohen arritjet e së shkuarës nga e tashmja?