Çdo qenie njerëzore ka të drejtë të dijë se nga ka ardhur dhe ku është varrosur familja e vet.

Pikërisht, kjo bindje e palëkundur është ajo që e shtyn Yuri Dmitriev (lindur më 1956), i cili nuk i njohu kurrë prindërit e tij biologjikë, t’i kërkojë ata.

Pas vitesh kërkimi në pyjet me pisha të Rusisë veriperëndimore, ai zbulon një varr masiv që përmban mijëra viktima të “Spastrimit të Madh” të Stalinit të vitit 1937. Falë Yurit, të afërmit e tyre më në fund zbulojnë se çfarë ndodhi me të afërmit e tyre të humbur, të cilët ishin ekzekutuar këtu fshehurazi në vitet 1930 dhe ishin lënë pas të groposur. Mes pemëve ku ndodhën këto ekzekutime, krijohet një vend përkujtimor ku, të afërmit e mbijetuar, dekada më vonë, pasi kishin gëlltitur pikëllimin e tyre të thellë, më në fund mund ta çlirojnë veten e tyre lirisht.

Së bashku me vajzën e tij 11-vjeçare, Natasha, që e ka marrë në kujdestari, dhe qenin e tij, Gresha, Yuri vazhdon të kërkojë në pyll, por autoritetet ruse janë gjithnjë e më intolerantë ndaj punës së tij. Në televizionin shtetëror ai portretizohet si dikush që njollos historinë e vendit. Një gjë e tillë, nuk e habit Yurin. “Pse po ndodh e gjithë kjo? Sepse jemi duke ecur po në të njëjtën rrugë si më parë. Dhe ne e dimë se si përfundoi kjo rrugë.” Pastaj një ditë, pas një ankese anonime, ai akuzohet se ka bërë fotografi pornografike të vajzës që ka birësuar. Dhe kështu, ai arrestohet. Në fund të një gjyqi të zgjatur dhe krejtësisht të çrregullt, Yuri, pasi ndriçoi viktimat e represionit për dekada, dërgohet vetë në internim. Ai merr 15 vjet dënim. Teksa ndjekim jetën e Yurit, pamjet e arkivave sjellin në jetë epokën e Stalinit dhe vitet 1990 – jo si histori e së shkuarës, por si një traumë e pazgjidhur që ndikon thellë në Rusinë bashkëkohore. Papritur në mënyrë intime, regjisori na tregon një histori që kryesisht e njohim nga larg: si një shtet e rishkruan historinë dhe çfarë do të thotë kjo për qytetarët e tij.